Canan Eraslan

Son günlerde televizyonda bir reklam izliyorum. Bir baba, çocuğuna bisiklet kullanmayı öğretmeye çalışıyor. O sırada telefonu çalıyor ve çocuğun bisikletini tutmayı bırakıyor. Çocuk işte tam o anda, babası telefonla konuşurken, bisikleti dengede tutuyor ve gidiyor. O telefon gelmese ya da baba telefonu açmasa, o mutluluğu birlikte yaşayacaklar belki ama olmuyor! Aynı reklamda başka sahne: Çocuk bahçede top oynuyor. Baba tam o sırada evden çıkıyor, topa bir kafa vuruyor ve çocuk mutlu... Fakat babanın işe gitmesi gerek; gidiyor. Sonra sahne değişiyor. Bu defa baba elinde top çıkıyor bahçeye ama bu sefer çocuk, arkadaşlarıyla oynamayı tercih ederek babayı öylece bırakıp gidiyor... Bu reklamı belki fark ettiniz, belki görmediniz bile ama çalışan bir anne olarak benim her benzer reklam, dizi, sahne vs. izlediğimde içimi sızlatan bir durum bu. Çocuğun ilk kelimeleri, ilk dişi, ilk emeklemesi ve adımları, kendi kendine yemek yemesi, ilk yüzmesi, bisiklet kullanmayı öğrenmesi, düşmesi, üzerini kirletip yırtması hatta... İşte bu anları paylaşmıyorsanız, çocuk bir an kadar kısa gelen zamanda büyür ve ilk fark ettiğiniz sizden her geçen gün ne kadar uzaklaştığı olur... Yeni doğduğunda agucuklarına, onu sevmeye ayırdığınız zaman gün geçtikçe azalıyorsa dikkat... Çocukla geçirdiğiniz zaman yaşla azalmamalı, artmalı. Onun için te-levizyon yerine çocuğunuzla ilgilenmeyi seçmenizi tavsiye edeceğim. Her anını fotoğrafla, videoyla kayıt altına alın ki kaçırdığınız anlara hayıflanmayasınız...

 “Hiiç” dediğinde tehlike başlamıştır

Çocuğunuz bir gün “Bugün ne yaptın” diye sorduğunuzda “Hiiiç” diye cevap veriyorsa tehlike başlamış demektir. Çocuk sizden uzaklaşıyor demektir. O zaman siz kendinizden bir şey anlatmayı deneyin. “Bugün iş yerinde çok komik bir şey oldu” diye başlayın siz. Belki o gün değil ama ertesi gün o da anlatacak. Ardından ertesi gün ne yapacağını öğrenin, arkadaşlarıyla anılarını dinleyin. Daha fazla mutlu olacaksınız.